Een luchtwachttoren was in de jaren 50 en 60 van de 20e eeuw een uitkijkpost die in Nederland door het Korps Luchtwachtdienst werd gebruikt voor het afzoeken van het luchtruim van Nederland naar Russische vliegtuigen in het kader van de Koude Oorlog. De toenmalige radarapparatuur was nog ongeschikt voor snelle, laagvliegende vliegtuigen. De KLD werd opgezet om "door middel van uitkijk- en luisterposten vijandelijke vliegtuigen waar te nemen en aldus gegevens te verstrekken, welke nodig zijn om vijandelijke luchtaanvallen te kunnen bestrijden en de eigen troepen en de burgerbevolking tijdig te kunnen waarschuwen voor naderend luchtgevaar". De dienst was erop gericht om vliegtuigen tot 1500 meter hoogte te kunnen waarnemen. Om deze waarnemingen te kunnen doen werd een netwerk van luchtwachttorens opgebouwd. De luchtwachttorens waren onderdeel van een netwerk van 276 uitkijkposten verspreid over heel Nederland. Er waren 138 posten op bestaande gebouwen, zoals op molens en fabrieken en 138 in de jaren 50 speciaal voor dit doel gebouwde losstaande torens De Luchtwachttoren Warfhuizen (postnaam Den Hoorn) is een luchtwachttoren (postnummer 7O1), aan een scherpe bocht in de Baron Van Asbeckweg (onderdeel van de N983) aan de weg tussen Wehe-den Hoorn en Warfhuizen in de Nederlandse provincie Groningen. De toren heeft zijn oorspronkelijke vrije ligging in open gebied behouden. In de jaren dat het netwerk functioneerde werd één Russisch vliegtuig waargenomen; in 1958 werd door waarnemers op luchtwachttoren Linne bij het Limburgse Montfort een vliegtuig gespot, dat had deelgenomen aan een Franse vliegshow en op de terugweg naar de Sovjet-Unie bewust van koers was afgeweken om een stuk grensgebied te fotograferen In 1988 droeg het Ministerie van Binnenlandse Zaken diverse torens over aan lokale overheden of andere instellingen. Deze overdracht vond vaak plaats met toezegging dat het Rijk eventuele sloopkosten voor haar rekening zou nemen.[1] Veel van de 138 luchtwachttorens die werden gebouwd, zijn nadien weer gesloopt. Slechts 19 resteren.

Het Stuwcomplex Amerongen is een waterstaatkundig kunstwerk in Nederland. Het bestaat uit een stuw en een schutsluis. Het is gebouwd in de Nederrijn nabij Amerongen volgens de CEMT-klasse Va. Dit Stuwcomplex Amerongen maakt deel uit van het Stuwenensemble Hagestein / Amerongen / Driel. Het ontwerpen van dit ensemble werd gestart in 1958 in het kader van verbetering waterhuishouding Noord Nederland en bevaarbaarheid Nederrijn. Er is geen relatie met de Deltawerken. Deze complexen bestaan eerst uit een stuw en schutsluizen. Later kwam er ook een vistrap bij. Alleen in Hagestein werd de stuw vanaf het ontwerp ook met een hydro-elektrische centrale uitgevoerd. Deze centrale leverde voldoende energie voor de 3 stuwcomplexen samen. De centrale in Hagestein levert geen elektriciteit meer sinds 2005. In 1960 werd als eerste Stuwcomplex Hagestein opgeleverd. 1965 kwam Stuwcomplex Amerongen gereed. In 1970 werd Stuwcomplex Driel als laatste van dit unieke stuwenensemble opgeleverd.

Besides the inner city route, a collection of light art works will be presented at Strijp-S under the name GLOW NEXT. GLOW does not just offer a different view of past and present, but also a vista of the future. Can light fulfil a role for issues surrounding sustainability, health and quality of life? GLOW NEXT at Strijp-S offers a platform for innovative and experimental light art, but also for light applications that display social engagement. At GLOW NEXT visitors can also follow a trail past the different light objects.

Het Atomium is een monument in het Heizelpark in Brussel. Het Atomium is gebouwd in het kader van de Brusselse Wereldtentoonstelling in 1958, de zogenaamde Expo 58. Het stelt één elementaire cel zuiver ijzer voor dat sterk in ontwikkeling was en een belangrijke rol speelde in de optimistische kijk op ontwikkeling in de jaren vijftig. Het heeft de kubisch ruimtelijk gecentreerde structuur, zoals zuiver ijzer bij kamertemperatuur en onder atmosferische druk. Vreemd genoeg werd bij de bouw besloten dat de bollen niet van staal, maar van aluminium moesten worden gemaakt. Dit materiaal was indertijd een materiaal in opkomst. Het is niet precies bekend waarom dit besluit werd genomen, maar waarschijnlijk was de reden dat aluminium op dat ogenblik aanmerkelijk beter bestand was tegen corrosie dan staal. Het gebouw zou volgens het oorspronkelijke plan niet langer dan zes maanden blijven staan. Aan het eind van de wereldtentoonstelling werd echter besloten om het gebouw, dat inmiddels erg populair en bekend was geworden, toch maar te laten staan.

Durbuy is een stad in de Belgische provincie Luxemburg. De stad aan de rivier de Ourthe is gelegen in drie geografische streken: de Ardennen, de Condroz en de Famenne. Durbuy is één van de toeristische trekpleisters in Wallonië. Jaarlijks trekt de van oorsprong Middeleeuwse stad die (volgens de inwoners) bekend staat als de kleinste ter wereld duizenden toeristen. Durbuy telt ruim 11.000 inwoners. De stadskern zelf bestaat uit slechts een aantal straten en heeft zo'n 400-tal inwoners. De overgrote meerderheid van de inwoners van de gemeente woont dan ook in één van de vele dorpjes.

Het aan de Westerschelde bij Ritthem (Vlissingen) gelegen Fort Rammekens is het oudste zeefort van West-Europa. Het dateert uit 1547 en speelde ooit een belangrijke rol in de rijke, maritieme geschiedenis van Zeeland. Spaanse militairen, Hollandse watergeuzen, Engelse huurlingen, Zeeuwse Oost-en vooral West-Indiëvaarders, Franse revolutionairen, Duitse soldaten, ze hebben er allemaal hun sporen nagelaten.

Het Openluchtmuseum Atlantikwall is gelegen in het Provinciedomein Raversijde te Raversijde, een gehucht ten westen van de Belgische stad Oostende.